Zij
‘Kom nou gewoon mee, je weet dat je het wilt.’ Mireille kijkt haar smekend aan.
‘Maar ik ben echt kapot en ik heb nog zoveel te doen. Ik moet dat tentamen halen, anders kan ik het wel shaken.’
‘Als je niet ontspant, kun je ook niet goed leren,’ zegt haar beste vriendin en huisgenoot met een ondeugende blik in haar ogen.
‘En het is vrijdag, je hebt nog het hele weekend om te blokken.’
Dat laatste argument haalt Manon over. Mireille heeft gelijk, ontspanning is ook belangrijk.
‘Nou, vooruit dan maar, één drankje kan geen kwaad.’
Een half uur later lopen ze samen opgetut de deur uit, richting de markt.
Ze duwt de deur van Café Bloem open en ziet hem meteen, achter in de hoek. Wat een toeval. Plotseling is ze heel blij dat ze toch op stap is gegaan.
Ze heeft hem al een paar keer eerder gezien. In een studentenstad als deze ken je de meeste anderen studiegenoten wel van gezicht. Hij was nieuw sinds een paar weken, daarvoor had ze hem nog nooit gezien. Laatst, in de supermarkt aan het eind van de straat, had hij haar aangesproken.
‘Hey, ik heb een vraag en ik heb het advies van een vrouw nodig,’ had hij gezegd.
‘Oké, wat is er?’
‘Laten we zeggen dat ik een meisje leuk vindt, moet ik met haar gaan praten of is dat te direct?’
Lachend had ze hem aangekeken.
‘Je moet sowieso met haar gaan praten, wat heb je te verliezen?’
Dus toen had Max zichzelf voorgesteld en hadden ze een tijdje gekletst. Ze wisselden nummers uit, maar er was sindsdien niets meer gebeurd.
Al na een paar minuten komt hij naar haar toe.
‘Biertje?’
‘Ik ben eigenlijk meer een rosé typje,’ antwoordt Manon.
Quasi teleurgesteld draait hij zich van haar weg en doet alsof hij wegloopt. Grijnzend pakt ze zijn arm beet.
‘Je geeft het toch niet zo snel op? Voor de rest ben ik echt heel leuk, hoor!’
Na een paar drankjes begeven ze zich naar het midden van het café. Hij beweegt zijn heupen soepel op de opzwepende salsamuziek en leidt haar met vaste hand over de dansvloer.
Zijn woeste, bruine krullen lijken een eigen leven te leiden en zijn strakke kaaklijn wordt geaccentueerd door een baardje van een paar dagen. Zijn diepblauwe ogen, die recht in haar ziel lijken te kijken, zijn omringd door kleine rimpeltjes. En als hij lacht, heeft hij een kuiltje in zijn linkerwang. Ondanks dat er genoeg meiden naar hem kijken, heeft hij alleen oog voor Manon.
‘Wat zeg je?’ Haar oren tuiten van de harde muziek en ze ziet zijn lippen wel bewegen, maar verstaat geen woord van wat hij zegt.
‘Even naar buiten,’ zegt hij, met zijn mond dichter bij haar oor. Zijn adem kietelt haar nek en ze voelt de haartjes op haar armen overeind komen. Hij ruikt naar zeep, een verademing tussen alle overdadig aanwezige aftershaves om haar heen.
‘Ik zeg even tegen Mireille dat ik weg ben.’ Ze wijst naar haar vriendin, die aan de bar met een jongen staat te kletsen.
Ze klampt haar vriendin aan, maar die heeft al gezien wat er speelt.
‘Ga, have fun!’ Doe niets wat ik ook niet zou doen,’ schreeuwt Mireille in haar oor. Met een knipoog draait ze zich terug naar haar eigen verovering van die avond.
Terwijl Manon achter Max aan naar buiten loopt, haar hand in ze zijne, voelt ze de eerste vlinders voorzichtig dartelen.
Hij
Alles verloopt volgens plan. Toen hij haar vanavond in ‘Café Bloem’ zag binnenkomen, kon hij zijn geluk niet op. Ze was precies zijn type. Een paar weken geleden, toen zij hem voor het eerst was opgevallen, had hij geweten dat hij haar moest hebben. Nauwkeurig had hij zich in de weken erna haar routine eigen gemaakt en een ‘toevallige’ ontmoeting in de supermarkt was een goede zet geweest.
Ze vindt hem leuk, dat merkt hij aan alles. Terwijl hij voor haar uit loopt, richting de deur, haar hand in de zijne, voelt hij zich fantastisch. Als hij het goed speelt, kan ze vanavond van hem zijn. En dan ziet niemand haar, of hem, hier ooit nog terug.