Sannes dunne, zilveren armbanden rinkelen opgetogen als ze haar tot de rand gevulde glas tegen het mijne tikt. Ik kan net voorkomen dat de vloeistof over de rand gutst.
Samen hangen we op de tweedehandsbank, die de woonkamer van mijn appartementje bijna voor de helft vult. Hij paste maar net door de deur, met een beetje hulp van de buurman. Sanne kon haar ogen bijna niet van hem afhouden toen hij met schijnbaar achteloos gemak het brede geval op de juiste plek schoof.
‘Proost, op een nieuwe start!’ zegt ze. Ze neemt een grote slok en bekijkt me dan met een frons.
‘Yes, een nieuwe start’, zeg ik met een diepe zucht.
‘Oh, kom op, Liz, ik weet dat het shit is, maar dit is tijdelijk. Je hebt voor nu een plek om tot rust te komen, je hebt allemaal leuke meubels op de kop kunnen tikken.’ Ze kijkt rond en haar blik blijft even hangen bij de niet bij elkaar passende stoelen aan de kleine, ronde eettafel. ‘Je hebt een overduidelijk aantrekkelijke buurman met kijkers waar je in kunt verdwijnen.’ Ze telt verder op haar vingers en heeft een zwijmelende blik in haar ogen. ‘Én, niet te vergeten, je hebt mij!’ Ze pakt haar telefoon, veegt wat over haar scherm en springt van de bank bij de eerste tonen van Cindy Lauper.
‘Niet zo hard, denk aan de buren! Ik moet hier nog langer wonen.’ Ik bekijk mijn beste vriendin, die wild met haar heupen schudt.
Sanne wuift mijn bezwaren weg en trekt me omhoog. ‘Die buurman zag er leuk genoeg uit, als hij verhaal komt halen, komt dat helemaal goed, joh!’
Haar enthousiasme is aanstekelijk en niet veel later dansen we uitbundig op de vierkante meter laminaat die nog vrij is.
Met een ‘shit, is het al zo laat, morgen samen eten en op stap!’ stormt ze een half uurtje later de deur uit. Ik kan het gevoel dat met haar ook alle vrolijkheid naar buiten vliegt niet van me afschudden.
Een paar uur later heb ik nog steeds plafonddienst. Het zijn niet alleen de onbekende geluiden, maar ook de gedachten aan Rob die me wakker houden. Wat als? Wat als ik…? Wat als hij…? Zuchtend draai ik me op mijn linkerzij en zet mijn meditatie-app aan. Hopelijk val ik in slaap én overstemmen de rustgevende ritmes het getik van de leidingen.
Dan schiet ik overeind. Ik zet de app uit en luister aandachtig. Tik, tik, tik, steeds met korte en dan weer lange tussenpozen. Ben ik nu gek of probeert iemand een SOS-signaal door te geven?