‘Pomelo-Mare is héél gevoelig voor indrukken van buitenaf.’ De mama die tegelijk met mij naar binnen is gelopen, spreekt traag en kijkt erg bedrukt. Alsof ze heeft opgezocht hoe ze het beste kan laten zien dat ze praat over iemand die op sterven na dood is.
Ik zucht en zet Lucas alvast op de grond, waar hij vrolijk richting de poppenhoek hobbelt.
Kelly, de pedagogisch medewerkster, steekt haar handen uit om Pomelo-Mare van de moeder over te nemen. Deze klemt het meisje echter stevig tegen zich aan.
‘Je moet begrijpen dat Pomelo-Mare gewend is aan bepaalde rituelen.’
De geur van essentiële oliën neemt mijn neus in gijzeling.
‘Ik ben ervan overtuigd …,’ begint Kelly, maar de vrouw laat haar niet uitpraten.
‘Hier is de lijst met wat ze mag eten en drinken en hoe laat. Ze moet twee slaapjes doen, niet langer dan een uur per keer. Hier staat hoe ze in slaap gewiegd dient te worden. Ik neem aan dat ik haar vers gemaakte prakjes hier in de koelkast kan zetten?’
Kelly’s wenkbrauwen gaan een paar millimeter omhoog. Pomelo-Mare zelf doet inmiddels verwoede pogingen om uit de armen van haar moeder te ontkomen. Deze zet het meisje op de grond en gaat gehurkt voor haar zitten.
‘Lieverdje, je gaat nu een paar uurtjes hier spelen. Mammie kan altijd komen als je me nodig hebt. Beloof je mammie dat je aan de juffies aangeeft als het je allemaal een beetje te veel wordt?’
Pomelo-Mare kijkt met grote ogen naar de bouwhoek.
‘Ik weet zeker dat Pomelo hier veel plezier zal hebben,’ zegt Kelly, wiens glimlach uit haar ogen is verdwenen.
‘Haar naam is Pomelo-Máre,’ zegt haar moeder lijzig, haar blik op haar dochter die richting blokken kruipt.
Ik verberg een proestlach in een kuch.
‘Kelly, sorry dat ik onderbreek, mijn Luukje zit daar.’ Kelly bijt op haar lip als ze mij aankijkt.
‘Zijn tas heb ik in het mandje gezet, maar ik ben de prakjes vergeten, sorry. Tot straks!’
Terwijl ik me omdraai, vang ik de geërgerde blik van Pomelo-Mares moeder op.
‘Je weet dat ze een fruitallergie heeft?’ zijn de laatste woorden die ik opvang.
