Overslaan naar inhoud
Menu
De magie van woorden
  • Welkom!
  • Verhalen
De magie van woorden
15 maart 202210 juli 2022

Turbulentie

Het vliegtuig schommelt lichtjes. Ik probeer me te concentreren op mijn boek, maar het lukt niet. Bij iedere beweging schrik ik op en check ik of de stewardessen nog rustig zijn. Zolang zij drankjes blijven uitdelen en glimlachen, kan er niets ergs aan de hand zijn, toch? Langs mijn passagiers heen kijk ik naar buiten, de wolken zijn wit, pluizig en eindeloos. Zo hoog kan ik mijn paniek nog enigszins onder controle houden, maar straks de landing wordt weer een gevecht. Mijn telefoon vertelt me dat ik geen bereik heb, maar dat ik over een half uurtje weer vaste grond zal voelen. Ik druk twee pillen uit de strip en slik ze door met een slok wodka uit het kleine glaasje voor me. Ik zet mijn stoel iets schuiner en probeer te ontspannen.

Plotseling vlieg ik op uit mijn stoel, letterlijk. Het vliegtuig schudt hevig heen en weer en snel ik grijp de armleuningen vast. Mijn gordel voorkomt dat ik al te hoog uit mijn stoel schiet, een aantal andere hebben minder geluk. Het vliegtuig blijft rammelen, mijn buurman slaat met zijn hoofd tegen het bagagevak boven ons slaan en komt bewusteloos weer neer. Een hoog gegil beukt tegen mijn trommelvlies en na een paar seconden realiseer ik me dat ik het zelf ben. Maar ik niet alleen, iedereen in het vliegtuig is in paniek, schreeuwt om hulp. De vrouw naast mijn buurman, aan het raam, bukt zich voorover in de voorgeschreven positie, maar op dat moment schokt het vliegtuig weer waardoor haar hoofd hard tegen de stoel voor haar bonkt.

De geur van kerosine en kots maakt me misselijk. De stewardessen zijn nergens meer te bekennen. Snel ademend probeer ik na te denken wat ik moet doen. Onder mijn stoel! Ik voel een lipje en trek er hard aan. Plotseling heb ik een rugzak in mijn handen, met aan de linkerkant een rood touwtje.

Ik kijk weer op en zie dat de deur van het vliegtuig eruit is geslagen. De stewardess die nog geen tien minuten geleden mijn drankje inschonk, vliegt langs mijn raam, haar mond in een langgerekte schreeuw.

Snel sla ik de rugzak om en doe mijn gordel los. Me stevig vastgrijpend aan de leuningen probeer ik bij de deur te komen. De laatste paar meters word ik geholpen door de harde wind die me naar buiten zuigt. Mijn handen zoeken het touwtje maar grijpen in het luchtledige terwijl ik val en val en val…

‘Mevrouw, mevrouw!’ Er rammelt iemand aan mijn schouder. Verward open ik mijn ogen en kijk om me heen. De stewardess slaakt een opgeluchte zucht.

‘Gelukkig, u was bijna niet wakker te krijgen. We zijn bijna bij onze bestemming, wilt u uw stoel weer rechtop zetten?’

Geef een reactie Reactie annuleren

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Wil je als eerste op de hoogte zijn als er een nieuw verhaal is?

Recent Posts

  • Het verkeerde been
  • Herinneringen
  • Het leven is hard
  • Meteoriet
  • Moederliefde

Recent Comments

  1. Nadia op Te laat

Archives

  • maart 2025
  • februari 2025
  • januari 2025
  • december 2024
  • november 2024
  • oktober 2024
  • september 2024
  • juni 2024
  • april 2024
  • maart 2024
  • februari 2024
  • januari 2024
  • december 2023
  • november 2023
  • oktober 2023
  • september 2023
  • augustus 2023
  • juli 2023
  • juni 2023
  • mei 2023
  • april 2023
  • januari 2023
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021

Categories

  • Uncategorized
  • Verhalen
©2025 De magie van woorden | Aangedreven door WordPress en Superb Themes!